Zapora Pilchowice była wstępem do naszego zwiedzania Dolnego Śląska. Nie spodziewaliśmy się, że jest to budowla tak znacznych rozmiarów. Mało kto o niej słyszał, a jest drugą co do wielkości (po Solinie) zaporą w Polsce. Zarazem jest jedną z najstarszych tego typu konstrukcji w naszym kraju.
Powstała na rzece Bóbr w latach 1904-1912 w celu ochrony przed powodziami. Decyzja o budowie Zapory Pilchowickiej zapadła 3 lipca 1900 roku.
Pierwsze prace rozpoczęto w 1902 roku. W 1904 roku rozpoczęto drążenie
kanału, który miał odprowadzać wodę z placu budowy. Kanał ma szerokość 9
m, wysokość 7 m, a jego długość wynosi 383 m. W odległości 152 m od
wlotu znajduje się 45 metrowy szyb, w którym znajduje się betonowa śluza
służąca do kontrolowania przepływu wody (śluza działa do dziś). Po
wybudowaniu kanału stworzono przegrody znajdujące się za wlotem kanału i
przed jego wylotem, dzięki czemu osuszono i przygotowano teren pod
budowę (przegroda przed wlotem kanału istnieje do tej pory, jednak
znajduje się ona pod lustrem wody, stanowi ona barierę ochronną przed
przenoszeniem cięższych kawałków skał po dnie oraz innych elementów
mogących zagrozić zaporze). 16
listopada 1912 r. nastąpiło oficjalne otwarcie zapory przez cesarza Wilhelma II.
Wysokość zapory to 69 m, a szerokość jej korony to 270 m. W wyniku
budowy zapory powstał zalew o pow. 240 ha i pojemności 50 mln metrów
sześciennych. Poniżej zapory zbudowano elektrownię o mocy 7,5 MW złożoną
z 6 turbozespołów.
Zapora wraz z elektrownią.
Widok na zaporę od strony zbiornika.
Tablica upamiętniająca ukończenie zapory.
Jezioro Pilchowickie.
